«فَما نَدْري ما نَشْكُرُ اَجَميلَ ما تَنْشُرُ اَمْ قَبيحَ ما تَسْتُرُ اَمْ عَظيمَ ما اَبْلَيتَ وَ اَوْلَيتَ اَمْ كَثيرَ ما مِنْهُ نَجَّيتَ؛پس نمی‌دانم از چه سپاس گویم، از زیبایی عملی که می‌گسترانی، یا کار زشتی که می‌پوشانی، یا بزرگ آزمونی که آزمودی و شایسته نیکی نمودی، یا آن همه مشکلی که مرا از آن رهانیدی و سلامت کامل بخشیدی؟»
یکی از آداب شکر از خداوند متعال؛ اظهار عجز از شکر است یعنی انسان در مقابل کثرت نعمت های خداوندی خود را عاجز از شکر بداند و این عجز را در مناجات با خداوند متعال به زبان بیاورد در همین زمینه خداوند متعال به موسى وحى کرد که اى موسى! حق شکر مرا به جاى آور، عرض کرد: چگونه حق شکر تو را به جا آورم در حالى که هر شکرى به جا آورم به خاطر آن نعمت تازه اى به من داده اى ؟ فرمود: اى موسى الان شکر مرا به جاى آوردى، چون مى دانى همین توفیق نیز از من است(اصول كافى: ج2 ص94)
دقت در مضمون آیه انسانی را بشتر در مقام شکر عاجز و ناتوان می کند و آن آیه شریفه « وَ إِنْ تَعُدُّوا نِعْمَةَ اللَّهِ لا تُحْصُوها؛ و اگر نعمت (های) خدا را بخواهید به شماره آورید، هرگز نمی توانید آن را احصاء کنید» می باشد که دوبار در قرآن در آیه 34 سوره ابراهیم و آیه 18 سوره نحل بیان شده است
نكته مهم در آيه شريفه لفظ «نعمت» مي باشد كه به صورت مفرد آمده است و محل سوال كيفيت شمارش نعمت واحد است شمردن نعمت هاي متعدد مساله اي روشن مي باشد كه در نتيجه عدم قدرت انسان بر شمارش آنها، امتنان خدا روشن مي شود اما نعمت واحد چطور شمرده مي شود و در صورت شمردن چطور انسان نمي تواند نعمت واحد را به شمارش در بياورد؟
مفسران عالیقدر قرآن این آیه را با بیان های متفاوت تبیین کرده اند که یکی از این تبیین ها می تواند اینگونه باشد که درست است که واژه «نعمت» مفرد می باشد و شمردن یک نعمت معنای آیه را پیچیده می کند اما می توان گفت در درون هر نعمتی ده ها و بلکه صدها نعمت دیگری نهفته است که انسان از آنها بی خبر است و شمردن این نعمت های درون یک نعمت کار بسیار مشکلی است موید این برداشت سوال و جوابی است که بین خداوند متعال و حضرت موسی ع رد و بدل شده است که آیات 17 و 18 سوره طه این مطالب را بازتاب کرده است. خداوند از حضرت موسی ع پرسید: «وَ ما تِلْكَ بِيَمِينِكَ يا مُوسى‏؛ و چه چيز در دست راست توست اى موسى‏؟» حضرت موسی ع جواب داد: «هِيَ عَصايَ أَتَوَكَّؤُا عَلَيْها وَ أَهُشُّ بِها عَلى‏ غَنَمِي وَ لِيَ فِيها مَآرِبُ أُخْرى‏؛ اين عصاى من است، بر آن تكيه مى‏كنم، برگ درختان را با آن براى گوسفندانم فرو مى‏ريزم، و نيازهاى ديگرى را نيز با آن برطرف مى‏كنم».
راستی وقتی در درون یک چوب دستی بی جان اینقدر نعمت های نهفته ای وجود دارد پس باید به دنبال کتاب تکوین رفت و نعمت های نهفته خداوند را در درون نعمت های ظاهری جستجو کرد که در اینصورت انسان از شمارش این نعمت ها عاجز می ماند.
امام سجاد ع در این فراز عجز خود را از شکر خدا با بیان گوشه ای از نعمت های خداوندی بیان می دارد که از انتشار زیبایی عمل بندگان، یا پوشاندن کار زشت آنان گوشه ای از نعمت های بی انتهای خداوند است.
چکیده: امام سجاد ع در این فراز به یکی از آداب دعا اشاره کرده است که اظهار عجز از شکر است یعنی انسان در مقابل کثرت نعمت های خداوندی خود را عاجز از شکر بداند و این عجز را در مناجات با خداوند متعال به زبان بیاورد.