«فَإِنَّ كَرَمَكَ يَجِلُّ عَنْ مُجَازَاةِ الْمُذْنِبِينَ وَ حِلْمَكَ يَكْبُرُ عَنْ مُكَافَاةِ الْمُقَصِّرِينَ؛ کرم تو عظیم‌تر از مجازات گنهکاران است و حلم تو برتر از مکافات مقصّران»
این فراز از دعای ابوحمزه درصدد نفی مجازات بندگان نیست بلکه عذاب خداوند مسلما دامن کافران و منافقان را خواهد گرفت بلکه این فراز، راه حرف زدن با خداوند متعال را به بندگان در مقام طلب مغفرت و توبه تعلیم می کند که بهترین شاخصه در سخن گفتن با خدا، حسن ظن است.
این فراز بر دو مساله کرم و حلم خداوند متعال تاکید می کند اما مساله کرم خداوند را می توان در شئون مختلف دنبال کرد. سعدی با بیت «کرم بین و لطف خداوندگار/ گنه بنده کرده‌ است و او شرمسار» به کرامت خداوند متعال در مواجهه با بنده معصیت کار اشاره کرده است و با بیت «ای کریمی که از خزانهٔ غیب / گبر و ترسا وظیفه خور داری» به کرامت روزی دادن خداوند به همه بندگان اشاره دارد که خداوند به سبب کرامت خود به بت پرست و بی اعتقاد به مبدا و معاد نیز روزی می رساند مضمون این بیت در فرازی از دعای روزانه ماه رجب بیان شده است(ُ يَا مَنْ يُعْطِي مَنْ لَمْ يَسْأَلْهُ وَ مَنْ لَمْ يَعْرِفْه‏؛‏ای خدایی که می بخشی به آن کسی که از تو در خواست نکند و تو را نشناسد).
کرم خداوند درباره مجازات گنهکاران علاوه بر دعای ابوحمزه در روایات هم وارد شده که عرب باديه‏ نشينى به پيامبر ص عرض كرد: يا رسول الله! روز قيامت چه كسى به حساب مردم رسيدگى مى‏كند؟ پيامبر (ص) فرمود: «خداوند بزرگ». آن مرد عرض كرد: سوگند به پروردگار كعبه كه نجات يافتيم. پيامبر (ص) فرمود: «اى مرد! چطور نجات يافتيم؟» آن مرد عرض كرد:چون كريم اگر توانايى داشته باشد مى‏بخشد(مجموعة ورام، ج‏1، ص: 9).
فراز دوم درباره حلم خداوندی است در یازده آیه از آیات قرآن صفت حلم به خداوند متعال نسبت داده شده است بدین توضیح که خداوند در کیفر دادن به گناهکاران شتاب نمی‌ کند.
چکیده: این فراز ها یکی از مهم ترین ترین آداب دعا را تعلیم می دهد که مساله حسن ظن به خداوند است بدین صورت که بزرگواری خداوند ایجاب می کند که از مجازات گنهکاران چشم پوشی کند و لازمه حلم خداوند، مقابله به مثل نکردن با خطاکاران است.